Mijn hart volgen

Een ontslag gebruiken als carrièreswitch en daarbij mijn hart durven volgen, dat zijn zaken die ik twee jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden.

Johannes de doper

Het begon in februari 2014. Toen had ik een inspiratiedag met vrienden over onze toekomstwensen en -ideeën, onder begeleiding van een coach. ’s Morgens bespraken we met elkaar onze kwaliteiten en onze levensloop en ’s middags liepen we door een museum op zoek naar kunst die ons raakte en inspireerde. Daarbij werd mijn aandacht getrokken door een schilderij van Johannes de Doper. Ik werd geraakt door dit schilderij en de natuur die zich erin naar voren dringt: de bomen, de rivier en de duif. Voor mij straalde het schilderij een bepaalde rust, menselijkheid en openheid uit. Bij het kijken naar dit schilderij kwam er opeens een toekomstbeeld in mij naar boven, dat ik mensen blij wil maken met behulp van de natuur. Dat toekomstbeeld heb ik direct met mijn vrienden gedeeld. Er kwamen allerlei vragen op: wat heb je dan met de natuur? Wie wil je dan gaan helpen of blij maken? Welke instrumenten heb ik dan om in te zetten? Hoe zou dat samen gaan met mijn spreken? Ik wist de antwoorden niet. Maar het idee om mensen blij te maken met de natuur leek echt uit mijn hart te komen en liet me sinds die dag niet meer los.
Tegelijkertijd speelde er het een en ander op mijn werk. Opgeleid als bestuurskundige werkte ik al een jaar of tien als onderzoeker bij een belangenorganisatie voor mensen met een beperking in Overijssel. De laatste jaren was de organisatie echter veranderd in een brede adviesorganisatie op het gebied van zorg- en welzijn. Het echte onderzoekswerk werd daarbij steeds minder en het wel groeiende advieswerk was (nog) niet helemaal mijn tak van sport. Mijn werkzaamheden beperkten zich dan ook steeds meer tot analysewerkzaamheden op de achtergrond rond enquêtes en werken voor de website en nieuwsbrieven. Op de korte termijn leuk, maar voor de langere termijn bood het me te weinig uitdaging. Ik voelde dat mijn kwaliteiten en wensen niet meer volledig tot hun recht kwamen en merkte dat ik daardoor ook het vertrouwen in mezelf deels kwijt was geraakt. Dit heb ik ook met mijn leidinggevende tijdens een functioneringsgesprek besproken. De uitkomst daarvan was, dat ik een coachingstraject ben gestart. Het doel daarvan was om te werken aan mijn zelfvertrouwen en mijn passie weer te vinden. Tijdens dit traject kwamen het vertrouwen op mijn gevoel, het werken in een groene omgeving en het werken met mensen als speerpunten naar voren, maar het ook echt gehoor geven aan deze punten was nogal een stap.

Begin 2015 kwam alles in een stroomversnelling terecht toen mijn werkgever aangaf, dat hij me wilde ontslaan. Ik schrok daar erg van, maar ergens durfde ik hierdoor bij mezelf een knop om te zetten en hierin ook een nieuwe kans te zien om mijn hart te volgen. Ik ging op zoek naar mogelijkheden om iets met mijn passie voor natuur en werken mensen te doen. Via het LinkedIn profiel van iemand die ik een paar jaar eerder in Zuid-Amerika had ontmoet, las ik toevallig over de opleiding tot Outdoor Life Coach bij het Atma-instituut, een opleiding om mensen bij levensvragen te begeleiden in de natuur.

Bij de voorlichtingsdag merkte ik dat de opleiding heel dicht bij mijn gevoel aansloot en de werkwijze me erg raakte. Direct kwamen er echter ook allerlei rationele bedenkingen op, mede omdat ik stotter, en ik nogal wat bedenkingen had hoe ik met deze beperking mensen kon gaan coachen. Deze bedenkingen heb ik ook heel open in het intakegesprek besproken. De uitkomst van het intakegesprek was dat ik de eerste drie keer aan de opleiding mee kon doen om te kijken of het echt iets voor mij was. Het begin van de eerste stap op de weg van mijn hart….